Zamek łańcucki jest jedną z najpiękniejszych rezydencji arystokratycznych w Polsce, znaną daleko poza granicami naszego kraju i masowo odwiedzaną przez turystów. Powstały w latach 1629-1641, na polecenie wojewody krakowskiego Stanisława Lubomirskiego jako forteca, przekształcony został w 2 poł. XVIII w. w zespół pałacowo - parkowy przez Izabelę z Czartoryskich Lubomirską. Dzisiejszy wygląd zamku i parku jest wynikiem kolejnej przebudowy, którą przeprowadził w latach 1889-1911, syn Alfreda II - ordynat Roman Potocki wraz z żoną Elżbietą z Radziwiłłów. Zamek wraz z pawilonami i budynkami gospodarczymi otoczonymi starym, malowniczym parkiem, tworzy wyjątkowy zespół zabytkowy o szczególnym znaczeniu dla kultury polskiej. Słynie on ze znakomitych wnętrz mieszkalnych oraz niezwykle interesującej kolekcji pojazdów konnych.
Park łańcucki niewątpliwie stanowi niebywałą oprawę dla Zamku. Obecnie stanowi obszar 31 hektarów i dzieli się na park wewnętrzny, który zdobią liczne krzewy, drzewa i rzeźby oraz zewnętrzny. Część zewnętrzna to rozległy park krajobrazowy, rozciągający się na wschód od fosy. W części tej podziwiać można ciekawe okazy drzew takich jak perełkowiec japoński, tulipanowiec amerykański, czy magnolia Soulange'a. Znajduje się tam także niewielki staw oraz aleja buków czerwonolistnych. Warto zwrócić uwagę na szereg usytuowanych na terenie parku obiektów zabytkowych tj. Ujeżdżalnię, Storczykarnię, Zameczek Romantyczny, Dom Ogrodnika (obecnie znajduje się tam szkoła muzyczna) czy pawilon Elizin.
Oranżeria wybudowana została w latach 1799-1802, w stylu klasycystycznym. Jest to budynek dwukondygnacyjny, którego część zachodnią zdobi czterokolumnowy portyk joński. Od wschodu połączony jest arkadowym przejściem z zamkiem. Tworzy w ten sposób dodatkowe skrzydło zamku i stanowi efektowne zamknięcie dziedzińca. W Oranżerii mieści się Ogród Zimowy z egzotyczną roślinnością oraz drobnymi zwierzętami. bytkowych tj. Ujeżdżalnię, Storczykarnię, Zameczek Romantyczny, Dom Ogrodnika (obecnie znajduje się tam szkoła muzyczna) czy pawilon Elizin.
Stajnie cugowe powstały w stylu neobaroku francuskiego w 1892 roku, za czasów ordynacji Romana Potockiego. Centralną część budynku stanowi wysoki hol stajenny, do którego bezpośrednio przylega Wielka Szorownia Galowa. Zgromadzone zostały w niej najcenniejsze uprzęże wyjazdowe oraz siodła. Boczne skrzydła obiektu zajmowały pomieszczenia do czyszczenia uprzęży, siodlarnia, szorownia, rymarnia, fryzjernia dla koni a także basen. Teraz znajdują się tam pracownie konserwatorskie. Obecnie do zwiedzania udostępniona jest tylko stajnia w skrzydle zachodnim, w której znajduje się 11 boksów i jedno stanowisko dla koni wierzchowych. Wschodnią część przeznaczono na ekspozycję sztuki cerkiewnej.
Budynek wozowni wzniesiony w 1902 roku w stylu eklektycznym, usytuowany jest od strony południowej stajni. W wielkiej hali zaprzęgowej, stanowiącej środkową część budynku, znajduje się muzealna kolekcja powozów zakupionych po II wojnie światowej od prywatnych właścicieli. Ściany udekorowano licznymi pamiątkami i egzotycznymi trofeami myśliwskimi. Właściwa kolekcja pojazdów konnych, będąca pozostałością po rodzinie Potockich, liczy 55 eksponatów i znajduje się w pomieszczeniach bocznych, określanych mianem Powozowni Czarnej i Żółtej. Na szczególną uwagę zasługują powozy reprezentacyjne. Ale także pojazdy użytkowe, wyprodukowane przez najbardziej renomowane europejskie firmy, odznaczają się bardzo starannym wykonaniem i luksusowym wykończeniem.
Łańcuckie zbiory sztuki cerkiewnej, stanowiące największą w Polsce kolekcję sztuki cerkiewnej, mieszczą się we wschodnim skrzydle Stajni Cugowych. Obejmują nie tylko ikony, ale również chorągwie, krzyże procesyjne, księgi, tkaniny i naczynia liturgiczne.
Storczykarnia. Pod wpływem panującej w XIX wieku mody, właściciele Zamku w latach 1893-1904 wznieśli piękną Palmiarnię wraz z zespołem szklarni użytkowych. Prowadzono w nich uprawę i hodowlę rzadkich i ciekawych roślin ozdobnych, w tym storczyków. Palmiarnia została rozebrana po 1923 roku, natomiast Storczykarnia, przechodząca w XX wieku okresy rozbudowy i dewastacji, została wraz z wieloma gatunkami roślin, ostatecznie przejęta przez Muzeum – Zamek w 1994 r. i odrestaurowana. Obecnie znajduje się tu ponad 1260 gatunków storczyków. Jest to jedyna w Polsce i nieliczna na świecie tak bogata kolekcja.
Łańcucki Maneż powstał w 1843 roku jako ujeżdżalnia koni stacjonującego w Łańcucie austriackiego pułku kawalerii. W okresie międzywojennym służył 10 Pułkowi Strzelców Konnych. Jest unikalną na skalę europejską budowlą o ciekawej konstrukcji więźby dachowej. Dzięki szeregom zabiegów podjętych na rzecz rewitalizacji Maneżu, w 2010 roku obiekt został oddany do użytku i funkcjonuje jako Podkarpackie Centrum Dziedzictwa.
Kasyno Urzędnicze powstało w latach 90-tych XIX w. dla elitarnego Towarzystwa Kasynowego, skupiającego urzędników Ordynacji Łańcuckiej. W zabytkowym budynku mieści się Muzeum Historii Miasta i Region ze stałą ekspozycją poświęconą 10 Pułkowi Strzelców Konnych. W 1996 roku zbiory uzupełniono o meble, przedmioty będące wyposażeniem mieszkań i warsztatów rzemieślniczych oraz eksponaty związane z historią miasta. Muzeum od lat gromadzi pamiątki odnoszące się do dziejów Łańcuta – pamiętniki, księgi, dokumenty oraz materiały ikonograficzne.
Kościół parafialny pw. św. Stanisława Biskupa i Męczennika usytuowany jest na dawnym wzgórzu obronnym, przy ulicy Farnej. Obecna świątynia jest wynikiem gruntownej przebudowy murowanej, jednonawowej budowli z XV w., wzniesionej na miejscu pierwszego drewnianego kościoła pw. św. Barbary, który ufundował Otton Pilecki w 1384 r. Wnętrze kościoła wypełnione jest pięknymi ołtarzami. Na uwagę zasługuję szczególnie dwa: ołtarz główny z obrazem Wskrzeszenie Piotrowina z 1860 roku, oraz ołtarz Matki Bożej Szkaplerznej, w którym umieszczony jest Cudowny Obraz Matki Bożej Szkaplerznej, z ramą projektu znanego Tylmana z Gameren. W kościele zachowała się również oryginalna barokowa chrzcielnica tego architekta. W podziemiach nowego prezbiterium świątyni umieszczono mauzoleum rodowe Potockich.
W 1800 roku w Łańcucie przy ulicy Mickiewicza utworzono cmentarz. Kiedy został zlikwidowany, najcenniejsze nagrobki przeniesiono na nowy, utworzony w 1862 roku przy ulicy Mościckiego. Jednym z najciekawszych pomników znajdujących się na cmentarzu komunalnym jest grobowiec Bolesława Żardeckiego. To kamienna postać pielgrzyma wykonana przez rzeźbiarza Władysława Glaca. Pośród cmentarnych nagrobków na zainteresowanie zasługują również trzy kaplice. Jedną z nich jest dawna kaplica cmentarna z 2 połowy XIX w., druga to neogotycka kaplica grobowa rodziny Madeyskich z przełomu XIX i XX w. oraz kaplica Rejchardów z 2 połowy XIX w. Na cmentarzu znajduje się również pomnik ku pamięci poległych żołnierzy należących do 10 Pułku Strzelców Konnych, który od 1921 do 1939 roku stacjonował w Łańcucie.
W Łańcucie istnieją dwa cmentarze żydowskie. Starszy z nich, powstały w XVII w., zlokalizowany jest na wzgórzu przy ul. Moniuszki. Na jego terenie do dziś zachowały się pojedyncze macewy lub ich fragmenty. Są tu również dwa ohele, Większy z nich, chroni grób zmarłego w dniu 8 maja 1827 roku Naftalego Cwi Horowica z Ropczyc. Drugi ohel wzniesiono nad grobem Eleazara Szapiro, który od 1841 roku był łańcuckim cadykiem. Nowy łańcucki kirkut założono w 1860 roku przy obecnej ul. Traugutta. Nekropolia ta została zniszczona przez Niemców. Do dziś w zaroślach można odnaleźć kilka macew oraz ślady obramowań zniszczonych grobów. O tragicznych losach miejscowych Żydów przypomina pamiątkowa tablica. Część macew z obu cmentarzy przechowywana jest we wnętrzu synagogi.
Łańcucka, barokowa synagoga wzniesiona w 1761 roku jest jednym z najcenniejszych zabytków sztuki sakralnej w Polsce. Wnętrze, niewyróżniającej się na zewnątrz świątyni, zdobią XVIII – wieczne ornamenty, polichromie oraz stiuki syryjskie przedstawiające sceny biblijne, motywy roślinne, zwierzęce, a także inskrypcje hebrajskie. Podziwiać też można liczne macewy, zgromadzone ze zniszczonych przez Niemców cmentarzy żydowskich oraz autentyczną bimę. Od 1979 do 2008 roku synagoga zarządzana była przez Muzeum Zamek w Łańcucie. Obecnie prowadzona przez Fundację Ochrony Dziedzictwa Żydowskiego.
W Łańcucie znajduje się jedyne w Polsce Muzeum Gorzelnictwa. Mieści się ono na terenie Fabryki Wódek, w klasycystycznym dworku wybudowanym w 1833 roku, a zaprojektowanym przez Ludwika Boguchwalskiego. W aranżowanych w stylu i duchu końca XIX wieku wnętrzach muzeum, nawiązujących do czasów ordynacji, możemy prześledzić rozwój i poznać życie codzienne Fabryki Likierów, Rosolisów i Rumu Hrabiego Alfreda Potockiego.
Ośrodek Garncarski w Medyni Głogowskiej. W północnej części gminy Czarna, na terenie miejscowości Zalesie, Medynia Głogowska, Medynia Łańcucka i Pogwizdów rozwinął się ośrodek garncarski, niegdyś największy w Polsce. Do czasów II wojny światowej produkowano tu naczynia użytkowe a w latach 60-tych XX tego wieku uformował się tu znany w Polsce i za granicą ośrodek ludowego rzemiosła artystycznego. Te tradycje trwają do dziś, zmieniła się jedynie rola garncarstwa - stało się ono, obok wytwarzania ceramiki, atrakcją turystyczną regionu. Po terenie ośrodka prowadzi 30-km ścieżka rowerowa „Garncarski Szlak”.
Zagroda Garncarska. W 2000 roku powstała w Medyni Głogowskiej Zagroda Garncarska, którą tworzą XIX- wieczne budynki mieszkalne i warsztatowe oraz tradycyjny piec do wypalania ceramiki. Znajduje się tu także ekspozycja naczyń i rzeźb glinianych pochodzących z początku XX wieku, czynny jest też sklepik z pamiątkami i rękodziełem. W sezonie letnim w Medyni Głogowskiej organizowane są Międzynarodowe Warsztaty Ceramiczne i Jarmarki Garncarskie, a przez cały rok odbywają się lekcje dla dzieci i młodzieży. Uczestnicy tych zajęć zdobywają wiedzę z zakresu toczenia na kole garncarskim i rzeźby w glinie oraz poznają lokalne tradycje. Jest to także czas dobrej zabawy i forma aktywnego wypoczynku. Przy współpracy z ceramikami z Polski i zagranicy oferta warsztatów wzbogacana jest o zajęcia z zakresu wytwarzania glinianych instrumentów muzycznych, czy ceramicznej biżuterii. Na terenie ośrodka znajduje się także restauracja regionalna Karczma U Garncarzy, serwująca regionalne potrawy.
Galeria Ludowej Rzeźby Ceramicznej Władysławy Prucnal zawierająca bogatą kolekcję prac artystki. Są to figurki, płaskorzeźby i mozaiki przedstawiające życie mieszkańców dawnej wsi. Znaczna część twórczości artystki poświęcona jest również tematyce sakralnej. Prace Władysławy Prucnal znajdują się w muzeach etnograficznych w całej Polsce i w galeriach na całym świecie, min w Australii, Japonii, USA. Władysława jest min. laureatką Nagrody Ministra Kultury oraz Nagrody im Oskara Kolberga. Zwiedzanie galerii po wcześniejszym umówieniu tel. 17 226 14 10 lub tel. 17 226 2323, e-mail: .
Park MB Jagodnej w Medyni Łańcuckiej powstał w 2006 roku. Na jego terenie znajduje się kapliczka z ceramiczną figurą Matki Bożej Jagodnej, patronki Medyni, (autorstwa Wł. Prucnal), źródełko, staw i strumyk, alejki, wiata przystankowa i wgłębnik z siedziskami na ognisko, pergola. Całość obsadzona została owocowymi drzewami i krzewami. Miejscowe gospodynie serwują tu na zamówienie jagodowe dania. W sezonie odbywają się tutaj uroczystości religijne, organizowane są imprezy kulturalne, turystyczne i rekreacyjne.
Kościół p.w. Nawiedzenia NMP w Medyni Głogowskiej wybudowany według projektu architekta Budziło z Krakowa w latach 1958 – 1959. Przy wystroju wnętrza wykorzystano garncarskie tradycje regionu. Ściany prezbiterium, chór i ambonę zdobi mozaika ceramiczna, wykonana przy pomocy miejscowych garncarzy. Z tego samego materiału wykonane zostały stacje Drogi Krzyżowej. Poszczególne obrazy osadzone są w kutej kracie w podświetlanych wnękach dających wrażenie trójwymiarowości. Mozaika na ścianie ołtarza przedstawia sceny Zwiastowania NMP, Nawiedzenia Św. Elżbiety i Narodzenia Jezusa. Ambonę zdobią symbole czterech ewangelistów; anioł, wół, lew i orzeł. W pobliżu kościoła znajdują się zabytkowe budynki starej plebani i wikarówki, a także doskonale zachowany ogród plebański z pięknymi okazami starodrzewu i grabowym żywopłotem.
Tradycyjne pracownie garncarskie w tym warsztat produkcji „siwaków”. Na trasie znajduje się kilka prywatnych czynnych pracowni, w których można spotkać garncarzy przy pracy; toczących na kole, suszących lub wypalających ceramikę. Można też zobaczyć różne rodzaje wypalania – „na biskwit” lub „na siwo”. Bezpośrednio u twórcy można kupić ceramikę „prosto z pieca”. Istnieje możliwość umówienia się z garncarzem na zwiedzenie pracowni tel. 17 226 2323, e-mail:
Krzemienica. Kościół Świętego Jakuba Apostoła Starszego jest najcenniejszym zabytkiem architektury drewnianej na terenie gminy Czarna. Wchodzi w skład obiektów, znajdujących się na Szlaku Architektury Drewnianej Województwa Podkarpackiego. Wzniesiony został w latach 1750-1754, po pożarze wcześniejszego wzniesionego w 1492 r. Prawdopodobnie była to jedynie przebudowa i rozbudowa gotyckiego obiektu wymuszona przez pożar, polegająca na wymianie spalonych belek, przekształceniu wnętrza (wydzielenie trzech naw w korpusie), poszerzeniu zakrystii, dodaniu kurtyn północnych i przedsionka zachodniego. Usytuowany w centrum wsi na sztucznym wzniesieniu. "Gotycki, orientowany, drewniany, konstrukcji zrębowej (wzmocnionej lisicami), dwudzielny, z kruchtami od północy i zachodu oraz wydłużonym prezbiterium zamkniętym trój bocznie, z zakrystią od północy. Korpus na rzucie zbliżonym do kwadratu z wydłużonym, zamkniętym trój bocznie prezbiterium. Wewnątrz nawy boczne wydzielone drewnianymi słupami. Stropy kolebkowe pozorne, w nawach bocznych - płaskie z zaskrzynieniami. Ołtarz główny rokokowy z około połowy XVIII wieku z rzeźbami wykonanymi zapewne przez Tomasza Huttera, przeniesiony około 1800 roku z kościoła dominikanów w Łańcucie; ołtarze boczne z końca XVIII wieku, ponadto chrzcielnica z ok. 1827 roku, ambona oraz epitafia. Pod prezbiterium sklepiona komora grobowa". Źródło: "Przewodnik po ziemi łańcucko - leżajskiej", Violetta i Adam Błotko
Stary cmentarz w Krzemienicy założony w I połowie XIX wieku. Na uwagę zasługują nagrobki: gimnazjalisty Jasia Gołębia (zm. 1872 r.) w formie uciętego pnia drzewa, marmurowy grobowiec księdza Andrzeja Karakulskiego (zm. 1906 r.) oraz grób nieznanego szlachcica w formie obelisku.
Zabudowania dawnego Stada Ogierów Ordynacji Potockich (folwark) w Albigowej . W 1927 r. rozbudowane przez Alfreda III Potockiego na potrzeby stadniny ogierów. Dzisiaj znajduje się tu Stadnina Koni „BASK”.
Kościół filialny pw. św. Sebastiana w Kosinie powstał w 1737 r., na miejscu XV-wiecznej świątyni, która spłonęła wraz z częścią mieszkańców Kosiny podczas tatarskiego najazdu w 1624 r., później odbudowanej i obwarowanej w 2 ćw. XVII w. Usytuowany w płd. części wsi, ogrodzony i otoczony starodrzewiem. Obiekt orientowany, drewniany, konstrukcji zrębowej w całości pokryty gontem. Jednonawowy z prezbiterium zamkniętym trójbocznie i prostokątną zakrystią dostawioną od płn. Od zach. przylega prostokątna kruchta. Kościół należy do Szlaku Architektury Drewnianej Województwa Podkarpackiego. Jest w bardzo dobrym stanie technicznym i nadal odprawiane są w nim nabożeństwa, a szczególnie uroczyste 19 stycznia, w dniu patrona – św. Sebastiana. Możliwość zwiedzania. Tel. 17 224 62 91
Kościół filialny pw. św. Jana Chrzciciela w Soninie wzniesiony w 2 poł. XVII w., wg systemu więźbowo-zaskrzyniowego z dobudowaną później wieżą. Jest przykładem sakralnego budownictwa ludowego, wzniesionego w oparciu o tradycje gotyckie. Zlokalizowany w miejscu obronnym, z tradycyjnymi chłopskimi ziemnymi fortyfikacjami (twierdza chłopska), które odpierały napady tatarskie w XVI i XVII w. Usytuowany w środku wsi, wśród drzew, na wzgórzu otoczonym z trzech stron rzeką Sawą. Orientowany, drewniany, kryty blachą, na ceglanym podmurowaniu, konstrukcji zrębowej, oszalowany poziomo deskami. Trójdzielny, na rzucie prostokąta, z węższym od korpusu trójbocznie zamkniętym prezbiterium, do którego dostawiona jest od płn. zakrystia. Kościół był wielokrotnie restaurowany i przebudowywany, od 1991 r., po wzniesieniu nowego kościoła pełni funkcję filialnego. Kościół należy do Szlaku Architektury Drewnianej Województwa Podkarpackiego.
Muzeum Wsi Markowa. Markowski skansen to muzeum wsi uwzględniające zabudowę i układ przestrzenny charakterystyczny dla tego terenu i tego typu osadnictwa. W skansenie znajdują się następujące obiekty: zagroda kmieca, typowa zagroda bogatego chłopa. Jest ona czworobocznie zamknięta: chałupa i stajnia ustawione są równoległe, a pomiędzy nimi znajduje się tzw. „rynek” stanowiący niegdyś miejsce składowania obornika. Chałupa kmieca pochodząca z 1874 r. jest budynkiem wzniesionym w konstrukcji przysłupowej, posadowionym na niskiej ławie fundamentowej. Wnętrza izb nawiązują do początku lat 20-tych XX wieku.
W izdebce wyposażenie jest bogatsze, z oryginalną snycerką na „ślabanku” oraz kołyską z data 1866 r. Część gospodarczą stanowią dwie komory i stajnia wzdłuż ściany szczytowej. W tzw. „komorze dziewczęcej” urządzona jest wystawa stroju ludowego. Chałupa biedniacka ze stajenką została wzniesiona w drugiej połowie XIX wieku, należała do ubogiego wyrobnika Michała Inglota z Górnej Markowej. Chałupa urządzona jest na rzucie prostokąta, szerokofrontowa. Wzniesiona jest w konstrukcji zrębowej o belkach zrębu wiązanych w zwęgłowaniach na „rybi ogon” i na „obłap”. Przykryta jest czterospadowym dachem poszytym schodkowo słomą. Wnętrze jest trójpomieszczeniowe z przechodnią sienią, o asymetrycznym układzie. Drewniana stajenka wybudowana jest w konstrukcji zrębowej. Stajnia kmieca pochodzi z końca XIX stulecia. Wzniesiona została w konstrukcji przysłupowej o czterospadowym, wysokim dachu poszytym schodkowo słomą. stajnia ta posiada szeroki, frontowy, wzdłużny okap wsparty na słupach. Podobnie jak chałupa kmieca jest to budynek na planie prostokąta, szeroko frontowy. Wnętrze składa się z trzech pomieszczeń usytuowanych w jednym trakcie. Stodoła z wozownią to budynek postawiony na niewielkiej podmurówce, szeroko frontowy, wzniesiony na rzucie prostokąta, dwusąsiekowy z jednym przejezdnym boiskiem. Charakteryzuje się konstrukcją przysłupową o ścianach wypełnionych kładzionymi poziomo na styk deskami. płatew, do której zaciosane są krokwie, połączone są ze słupami za pomocą mieczy i krzyżaków. Poniżej okapu dachu, pomiędzy narożnymi słupami, wzdłuż ścian szczytowych zamocowane są rygle wzmacniające konstrukcję. Wiatrak koźlak stanowi charakterystyczny element krajobrazu tych terenów. Wiatrak pochodzi z 1946 r. i wzniesiony został w konstrukcji słupowo-szkieletowej, na planie zbliżonym do kwadratu. Ściany wiatraka szalowane są pionowo deskami kładzionymi na styk. Budynek pokryty jest dachem siodłowym z naczółkiem od strony skrzydeł i z daszkiem okapowym z przeciwnej strony. Konstrukcja wiatraka opiera się na tzw. koźle, który złożony jest z pionowego słupa wzmocnionego ukośnymi zastrzałami wspartymi na podwalinach i siodła.
Pomnik Rodziny Ulmów. Dla upamiętnienia bohaterskiego czynu Rodziny Ulmów wiosną 2003 r. powstała inicjatywa budowy pomnika. Przy Towarzystwie Przyjaciół Markowej zawiązał się komitet budowy pomnika poświęconego Rodzinie Ulmów. 24 marca 2004 r. w 60 rocznicę zbrodni pomnik został odsłonięty i poświęcony. Na pomniku znajduje się napis: "Ratując życie innych, złożyli w ofierze własne. Józef Ulma, jego żona Wiktoria oraz ich dzieci: Stasia, Basia, Władziu, Franuś, Antoś, Marysia, nienarodzone, ukrywając ośmiu starszych braci w wierze, Żydów z rodzin Szallów i Goldmanów, zginęli wraz z nimi w Markowej 24 marca 1944 r. z rąk niemieckiej żandarmerii. Niech ich ofiara będzie wezwaniem do szacunku i okazywania miłości każdemu człowiekowi! Byli synami i córkami tej ziemi. Pozostaną w naszym sercu".
Chata Jana Raka, chałupa jednego z pierwszych poetów ludowych. Drewniany budynek nr 589 wzniesiono już w 1720 roku o powierzchni 78 m². Przez długi okres należał do rodziny Szmuców, z której pochodziła żona Jana Raka. Zbudowana została na rzucie prostokąta, jednotraktowa, z sienią przelotową. W części mieszkalnej /wschodniej/ jest izba i kuchnia, w części gospodarczej /zachodniej/ komora i obora. Zachowany jest XIX-wieczny piec z zapieckiem i drzwi kołkowane , na biegunie od podwórza. Dach kryty strzechą. Budynek stanowi własność Gminy Markowa i znajduje się w rejestrze zabytków województwa podkarpackiego jako jedyny przykład konstrukcji zrębowej „na obłap”; tzw. obwiąz wprowadzony w końcu XIX w. W latach 70. XX wieku chata została wykupiona przez Skarb Państwa i przeznaczona na muzeum. Ostatecznie umieszczono w nim izbę pamięci poświęconą poecie, którą obecnie opiekuje się Centrum Kultury i miejscowa szkoła. W miarę potrzeb organizowane są spotkania i zajęcia edukacyjne . Chata znajduje się na trasie rowerowej „Szlakiem przydrożnych krzyży i kapliczek w Husowie”.
Modrzewiowy Pałac Myśliwski- Julin. W odległości 9 km od Rakszawy na terenie miejscowości Wydrze pośród tzw. Lasów Julińskich położony jest modrzewiowy pałac myśliwski pełniący w przeszłości funkcję letniej rezydencji Potockich. Pałac myśliwski zbudowany został przez II ordynata łańcuckiego – Alfreda Potockiego. Budowę zespołu ukończono w 1880 r., w 1923 r. założono wodociągi, a w 1925 r. zbudowano elektrownię. W skład zespołu wchodzą: pałacyk myśliwski, służbówka zwana „dyrektorówką”, budynek kuchni i lodownia. Od 1996 r. zespół pozostaje w użytkowaniu Muzeum-Zamku w Łańcucie. Pałacyk zbudowany jest w stylu tyrolsko-szwajcarskim z modrzewiowych płazów. Wzniesiony został na rzucie zbliżonym do litery „T”. Częściowo dwukondygnacyjny, w części północnej i południowej parterowy, nakryty jest dachem o skomplikowanej formie, złożonym z kilku dachów dwuspadowych nad poszczególnymi członami budynku. W dachu dekoracyjne kominy i wieżyczka-belweder. Zachowała się dekoracja architektoniczna: ażurowe obramowania okien i drzwi, naczółki okienne, ozdobne szczyty, balkony, balustrady i okapy dachowe. Wewnątrz bogaty wystrój: stolarka okienna i drzwiowa, boazerie, ozdobne stropy, piece i kominki, kute balustrady, szafy biblioteczne.
Kościół pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego w Rakszawie. Kościół pod wezwaniem Podwyższenia Krzyża Świętego został ufundowany przez księdza Antoniego Frączka - proboszcza Brzózy Królewskiej. Budowla wzniesiona w latach 1880-1882 została konsekrowana w 1884 roku, nadając mu wezwanie Podwyższenia Krzyża Świętego. Świątynia została wybudowana w stylu neoromańskim, na planie krzyża łacińskiego. Ważnym elementem tej budowli jest zabytkowa dzwonnica. Zawieszone w niej dzwony przetrwały obie wojny światowe. Tylko jeden z nich został skonfiskowany podczas II wojny. W 1972 roku świątynia otrzymała relikwię krzyża świętego. Dla uczczenia 100-lecia konsekracji kościoła, dokończono budowę wieży. Realizacją tego projektu zajął się architekt rzeszowski Roman Orlewski. Wieża osiągnęła wysokość 47 metrów. Wzniesiono ołtarz polowy umiejscawiając go w ciągu ogrodzenia od strony lasu. Najstarszą część murów tworzy prezbiterium i nawa z dwiema kaplicami – Świętego Maksymiliana i Matki Boskiej Częstochowskiej. Obiekt wpisany do rejestru zabytków.
Cmentarz parafialny w Żołyni. Położony powyżej kościoła, po obu stronach szosy do Leżajska z okazałymi trzema prywatnymi kaplicami grobowymi, licznymi zabytkowymi nagrobkami oraz symboliczną mogiłą powstańców z 1863 roku.
Kirkut w Żołyni. Założony w XIX wieku, usytuowany w południowo-zachodniej części Żołyni, za pierwszą linią zabudowy ulicy Mickiewicza. W czasie II wojny światowej zniszczony przez Niemców. Odnowiony i uporządkowany dzięki staraniom Józefa Waldmana. Znajduje się tutaj kilka nagrobków, na jednym z nich data odnowienia cmentarza.
Magazyn gorzelniany - spichlerz na dawnym folwarku Potockich. Usytuowany przy drodze do Żołyni. Wzniesiony w latach 1843-1845 według planów rysownika Jana Tokarskiego. Klasycystyczny, murowany, z cegły, otynkowany, piętrowy, na rzucie prostokąta. Od frontu czterofilarowy, arkadowy podcień ze schodami na piętro, elewacje boczne podzielone arkadowymi płycinami. Dach czterospadowy pobity gontem.
Kapliczki. Ważny element krajobrazu powiatu stanowią kapliczki. Zachowało się tu wiele tych architektonicznych miniatur zachwycających różnorodnością typów i bogactwem form. Szafkowe, domkowe, kapliczki- figury wykonane z drewna, kamienia czy cegły, wznoszone były z okazji ważnych wydarzeń narodowych, religijnych, czy tez związanych z życiem społecznym, a nawet prywatnym ich fundatorów.
opracowano na podstawie materiałów przekazanych przez gminy powiatu łańcuckiego i publikacji: "Przewodnik po ziemi łańcucko - leżajskiej", Violetta i Adam Błotko